12. Patronka muzyków

Na przykładzie św. Cecylii możemy zaobserwować, jak bardzo malarstwo i rzeźba wpływają na nasze postrzeganie postaci i zdarzeń historycznych. Często utożsamiamy je wręcz z wykreowaną, artystyczną wizją twórcy. W przypadku wizerunku św. Cecylii, przedstawianej z instrumentem, miało to dalsze konsekwencje, ponieważ została uznana przez muzyków za ich patronkę. Jest wiele świadectw, że ilekroć zwracali się do niej o pomoc, Bóg udzielał im łaski, o którą Go prosili za pośrednictwem tej świętej.

Wspomnienie św. Cecylii w kalendarzu liturgicznym stało się okazją do muzycznego świętowania, począwszy od Niderlandów na początku XVI wieku. Do końca wieku również w północnej Francji powstały liczne organizacje muzyczne pod patronatem św. Cecylii.

Kompozytorzy szkoły franko-flamandzkiej, mający wówczas wiodący wpływ na twórczość muzyczną Europy, poświęcali jej motety - utwory wokalne o przeznaczeniu liturgicznym oraz z tekstami nieliturgicznymi, prawdopodobnie przeznaczone na jej wspomnienie. Dzięki szybkiemu rozwojowi druku muzycznego w Europie w tamtym czasie idea uczczenia dnia św. Cecylii przez muzykę rozprzestrzeniała się w Europie. Z tradycji niderlandzko-francuskiej przeniknęła do Włoch, a Rzym stał się głównym centrum kultu św. Cecylii.

Każdego roku 22 listopada w Basilica di Santa Cecilia obchodzona jest uroczystość św. Cecylii, podczas której m.in. młodzi chłopcy z chóru Cappella Sistina po roku przygotowań zostają oficjalnie jego członkami, recytując na głos przysięgę.

za: Julia Palacz, Święta Cecylia, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2017.